We zijn weer thuis...

Wat is Amsterdam toch een prachtige stad.

Ben nu een paar dagen terug en heb alleen maar leuke dingen gedaan: eerst op het vliegveld opgehaald door papa en Luc (leuk!), daarna uit eten met Luc, kennis gemaakt met mijn nieuwe huisgenoot Bram (leuke jongen!), in het vondelpark gezeten, in Leiden het nieuwe huis van papa en mama bewonderd, uit eten geweest met papa, mama, Hester en Michiel, de L&B in geweest, dronken geworden in de Bourbon Street, met Hieke bij Uilenstede theegedronken, met Ola, Hieke en Tom heerlijk gegeten bij Ola thuis, naar een chocolade-themafeestje geweest waar ik allemaal interessante mensen tegenkwam en heerlijke brownies heb gegeten, een festival in Heerhugowaard bezocht, de laatste voorstelling van de openluchtnachtbioscoop bekeken (wat een nare film trouwens), gedanst in een hippe lounge, met Govert en Hieke bij Ella over politiek gediscussieerd, bij Govert op de bank gecrasht en zojuist bij Storm langsgegaan.

Maar dat zijn natuurlijk uit cultureel oogpunt bekeken niet echt interessante zaken. Bovendien ben ik weer in het land en hoef ik jullie dus niet van mijn reilen en zeilen op de hoogte te houden. Daarom:

Hartelijk bedankt voor het lezen van mijn blog. Het houdt hier op, maar het Mot de la semaine blijft bestaan zolang het leuk blijft. Op een nieuwe locatie: www.motdelasemaine.blogspot.com. En ik houd van leven in de volle aandacht, dus ik beloof alvast dat het wat mij betreft leuk blijft zolang ik commentaar krijg. En zolang ik me nog over woorden blijf verbazen.

Kusje en tot de volgende vakantie!

Lichte laatste loodjes

Hmm... ik ben klaar! Gisteren de allerlaatste tocht gelopen. Mooi weer, veel frambozen en bosbessen gevonden, leuk groepje (1 echtpaar uit Friesland). Eergisteren moesten Dennis en ik van onze zolder af, omdat er andere mensen kwamen wonen. Schnabbelmuzakkanten van het hotel. Dat betekende dat ik voor 2 dagen mijn eigen appartement heb. Bij Vangslia op de berg, prachtig uitzicht en... een sauna!

Ik heb een sauna!!! Helemaal voor mezelf!!!

Om van en naar Vangslia te komen leek het me wel handig om een fiets te hebben. De afgelopen maanden ging ik dan naar de fietsverhuur om te vragen of ik een fiets kon lenen, maar nu wilde ik er eentje voor meer dagen. Stond er nog een in de schuur die ik van Johan wel kon gebruiken. Misschien een beetje laat om nu eindelijk een fiets te hebben (pfff ik werd na een tijdje wel moe van het heel en weer lopen tussen kantoor, vvv, hotel en huis, steeds op een steenworp afstand maar toch), maar ook fijn!

En gisteren na de tocht heb ik mijn werkverslag afgeramaakt en opgestuurd naar de baas, zodat ik vandaag echt helemaal vrij heb. 's Avonds was het afscheidsetentje met Johan, Gunnveig, Jon Erik, Gina, Håkon en Diderik in het restaurant van het hotel. Lekker gegeten. Maar Noorse tafelmanieren zijn wel erg onbeleefd.

Je eet zodra het eten komt, zal niet wachten tot de rest heeft en iets als eet smakelijk wordt niet gezegd. En na het eten druppelde iedereen weg zonder afscheid te nemen.

Vandaag is het mooi weer en 's middags ga ik nog wat met Gina doen. En 's avonds is het tijd voor een toepasselijk afscheid van de Toyota: Ik rijd hem naar mijn hutje om mijn spullen naar het station te brengen, en laat hem daarna achter bij de garage voor de reparatie van de handrem. Om half een vertrekt mijn nachtbus.

Dan kom ik om 8 uur in Oslo en daar heb ik een ontbijtafspraak met Lars Marius, die ik inmiddels heb kunnen bereiken. Om vijf voor een vlieg ik terug naar Schiphol, waar ik dan kwart voor drie aankom. Terug in het platte Amsterdamse.

Mot de la semaine 35: Hekkensluiter

Ik dacht dat ik nerdvrienden had. Mensen die konden googlen. Kennelijk niet. Of ze vertikken het. Googlen op en <"A4 ringband"> levert 107 resp. 87 hits. Mocht je dat teveel vinden om door te zoeken, dan moet je creatiever zijn om de verborgen betekenis te vinden: A4 ringband, misschien is er dan ook wel een A2-ringband, terwijl een multomap van die grootte wel zeldzaam is. <"A4-ringband" A2> I'm feeling lucky biedt uitkomst.

Het is een lichaamsdeel, maar geen neus. Een stukje vinger dat je met sportklimmen kunt beschadigen. Er bestaat een A1, A2, A3 en A4-ringband in iedere vinger en er kan een scheurtje in komen.

Goed, voor straf geen opgave deze week, maar alleen een verhaaltje. Vorige week hadden we 17 mensen mee op gondeltocht. Dat is een zeer goede oogst, zeker nu het laagseizoen al is ingetreden. Maar ik moest dus wel goed tellen dat we er allemaal waren. We waren bij een brug gestopt om de rivier te bekijken en gingen terug naar de auto's. Ik stond bij het hek om het dicht te doen zodra iedereen binnen was. Er kwamen een paar mensen waarvan ik dacht dat ze de laatsten waren. In plaats van te zeggen "Zijn jullie de laatsten" (kan misschien een beetje denigrerend klinken?) zei ik: "Zijn jullie de hekkensluiters?" En ik keek naar mezelf met het hek in mijn handen en riep "Onee, dat ben ik zelf!". Ik had er nog nooit over nagedacht, maar nu ineens begreep ik waar het woord hekkensluiter vandaan kwam.

En alweer bezoek!

Åse Marte kwam dit weekend op bezoek. Ze heeft net een baan gekregen waarmee ze maandag begint en wilde graag nog even op vakantie, dus vrijdag kwam ze met de trein naar Oppdal. Het leek me wel leuk om een keertje mee te gaan met raften en op donderdag vroeg ik of ze misschien plek voor ons hadden. Op zaterdag was er nog net plek voor 2 extra mensen en dat was ook mijn vrije dag, dus dat kwam mooi uit. Ik had wel lang wollen ondergoed nodig voor onder het wetsuit. Nou is dat iets wat ik niet heb, maar een belletje naar Åse Marte was voldoende om het te regelen.

Toen we ons in die wetsuits hesen zag ik Heidi van het VVV. Zij heeft net als ik de hele zomer mensen verteld over de mogelijkheden van het raften en had ook besloten het eindelijk eens te gaan proberen. En ze had ook een vriendin meegenomen. Dus wij vieren, samen met nog 3 anderen en een gids in de boot. Vooraf was er een uitgebreide instructie over wat er zou gebeuren als er iemand uit de boot viel en hoe je dan het beste kon zwemmen. Het was geruststellend om te horen dat ze een goed verhaal hadden, maar ik dacht: "ach, dat zal toch wel niet gebeuren als je een beetje oplet"

Wij onderweg. De stroomversnellingen waren nogal hard, steil en vol schuimend water. En we waren nog geen uur onderweg of ik viel uit de boot. Toen ik bovenkwam zag ik dat het vlot de versnelling al gepasseerd was en dat er nog een medepassagier verderop in het water was gevallen. Het was nogal koud, maar na een stukje zwemmen bereikten we de boot en werden we erin gehesen, precies zoals we even daarvoor geleerd hadden. Toch handig, die instructies vooraf. De rest van de tocht bleven we allemaal aan boord. En wat was het mooi onderweg! Kleine stroompjes die in de rivier uitmondden, smalle canyons waar we doorheen dobberden, en nog een lekker zonnetje ook! Ik had niet verwacht dat dat raften zo leuk zou zijn! Oh en stoer natuurlijk!

Een landcruiser komt altijd op zijn pootjes terecht

Mama: misschien kun je beter naar het rendiertje hieronder kijken in plaats van dit te lezen.

Laatst gehoord dat je een caravan op een toyota landcruiser kunt gooien en dat hij het dan nog doet. De Toyota welteverstaan. Of als je hem in een huis zet dat je tot ontploffing brengt. Het tvprogramma Top Gear heeft het uitgeprobeerd.

Goed, afgelopen woensdag zou ik met Valdis in het Vinstradal op bloemetjestocht gaan. Maar Valdis moest naar de tandarts en toen ging het niet door. Had ik ineens een dag vrij. Ik dacht: ik pak de Toyota en kijk eens hoe ver ik de bergen in kom. Bij Stølen, een skigebied hier, kronkelt een weg omhoog en mijn plan was die weg zo ver mogelijk te volgen en vanaf daar te gaan wandelen. Ze zijn daar druk bezig nieuwe hutjes te bouwen en de weg was ook nog in aanbouw. Op een gegeven moment hield de weg op. Het was nogal smal dus ik besloot een stukje achteruit te rijden naar een verbreding, waar ik dan de auto neer zou kunnen zetten om vanaf daar te gaan wandelen. Ik rustig op de koppeling achteruit. Ik was niet echt aan het opletten en merkte ineens dat ik een beetje van de weg afweek. Ik stopte en besloot het stuur radicaal te draaien zodat ik weer goed zou rollen. Maar dat was nou niet de juiste beslissing: het weggetje had een berm van bijna een halve meter lager en ik was juist bezig in die berm te rollen. Met de twee rechterwielen. De handrem is niet meer wat ie geweest is en mijn auto eindigde schuin tegen de berm aan. Op zo'n moment gaat er een bijzonder soort rust door me heen. Zo'n gevoel van: kijk eens Dien, nu heb je mooi je fiets in de gracht gegooid. En nu? Ik klom uit de auto (nog een flinke stap omlaag naar de weg) om hem te inspecteren. Hmm... uit het tankklepje lekte een stinkende vloeistof. Omdat in films auto's altijd ontploffen pakte ik voor mijn gevoel met gevaar voor eigen leven mijn tas uit de auto. Op veilige afstand belde ik het kantoor.

De auto ontplofte helemaal niet. Klaas van kantoor zou me wel kunnen helpen, hij kwam eraan. In de tussentijd had ik gemerkt dat ik niet helemaal alleen was. Honderd meter verderop waren ze bezig met bulldozers de weg te maken. Ik keek de meneer die aan het werk was lief aan en even later kwam hij voorrijden met zijn pickuptruck met haak. Hup, haak erop en ik mocht achter het stuur van de Toyota zitten. Inmiddels was het lekken gelukkig opgehouden, dus ik durfde wel. Hij vertelde me dat ik de koppeling moest inhouden en een beetje moest sturen. Halverwege het takelen gebaarde hij dat ik de andere kant op moest sturen. Ik keek hem blond-excuserend aan en draaide het stuur. Hij had ook verteld dat ik moest remmen zodra de auto los was. Na de stuurmanoeuvre kwam de auto snel los. Ik trapte op de rem en zette de handrem erbij. Toen zette ik de auto in zijn vrij en liet de rem los. Oeps, de handrem was een beetje stuk he? Ik rolde achterover tegen de jeep van de aardige meneer aan. Boem.

Nu voelde ik me toch echt dom. Weliswaar geen schade, want twee stoere auto's (wat zou zo'n pickup doen met een caravan erbovenop?), maar toch. Ik stamelde iets over de handrem en bood de meneer een chocoladekoekje aan. Hij hoefde geen koekje maar nam plaats achter mijn stuur om de auto te keren. Heel rustig en met het schaamrood op de kaken rolde ik terug naar Oppdal. Klaas had inmiddels een sleepauto geregeld maar dat was niet meer nodig. Een landcruiser komt immers altijd op zijn pootjes terecht.

P.S. we hebben een afspraak met de garage op 1 september, om een stukje bumber dat eraf gevallen is erop te monteren. Ik vraag ze maar om ook naar de handrem te kijken.